Η ζωή μέσα από τα "παιδικά" μάτια .....

Η ζωή μέσα από τα "παιδικά" μάτια...

Πως βλέπουν την ζωή τα παιδιά !!! Για μένα ήταν μία πρόκληση ν΄ακούσω σκέψεις παιδικού μυαλού και να το κάνω πίνακα...Όλα είναι μαγικά μέσα σ΄αυτά τα αθώα μυαλουδάκια..Όλα μπορούν να ισχύουν κι όλα να γίνουν μια πραγματικότητα..

Η Άρτεμις, θέλησε να κάνει κάτι για τους φίλους της στο νηπιαγωγείο και μου είπε τις ιδέες της..

Έτσι...ξεκινήσαμε να τις κάνουμε πράξη μία μία ξεχωριστά ...

"Για πες μου Άρτεμις...Τι σκέφτεσαι να κάνουμε ? "

"Να φτιάξουμε την ζωή μαμά"

"Και πως είναι η ζωή ?"

"Η ζωή είναι τόσο μεγάλη όσο ο ουρανός που δεν μπορούμε να τον πιάσουμε με τα χέρια μας "

" Ωραία λοιπόν..Θα φτιάξουμε την ζωή ουρανό και θα μπορούμε να τον αγγίξουμε"

Ένα τεράστιο χαμόγελο, μια ικανοποίηση στα μάτια της ...και ξεκινήσαμε...

Βάλαμε όλα τα υλικά μας στο τραπέζι και την άφησα να τα τοποθετήσει πάνω στον πίνακα..Κάθε κομμάτι ήταν και κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της..Φτιάξαμε το φεγγάρι μ έναν μικρό στρογγυλό καμβά, γιατί μας αρέσει το βράδυ που φαίνονται τα αστέρια...και θέλαμε να βάλουμε και ένα αερόστατο κι ας είναι βράδυ, μ έναν μικρό τετράγωνο καμβά...άλλωστε όλα μπορούν να υπάρχουν με τα μάτια ενός παιδιού...

Χρωματίσαμε τον ουρανό..πως είναι δυνατόν να μην του δίναμε το χρώμα του...
"Άρτεμις, τι χρώμα έχει ο ουρανός?"
"Γαλάζιος μαμά...Αλλά το βράδυ γίνεται μπλε".
Πόσο αθώα σκέφτονται τα παιδιά...Κι όμως, έχει δίκιο..το πρωί ο ουρανός είναι γαλάζιος, ενώ το βράδυ, γίνεται ( δηλαδή.. φαίνεται )  μπλε.

Μέσα σ αυτόν τον ουρανό, τα πάντα για ένα παιδί έχουν ζωή..κι έτσι ζωντανέψαμε τα αστέρια ... 

Τους δώσαμε φως ..

"Το βράδυ μαμά, μαζεύονται όλα τα αστεράκια με τους φίλους τους και μιλάνε..παίζουν...όπως και γω στο σχολείο με τις φίλες μου ."


Μέσα από μια παιδική σκέψη, αντιλαμβάνεται ένας ενήλικας, πόσο απλή είναι η ζωή και πόσο πολύπλοκη την κάνει ο ίδιος...
Πρέπει όμως να συνεχίσουμε τον πίνακα....

"Για πες μου λοιπόν Άρτεμις..Να ξεκινήσουμε να βάφουμε το φεγγάρι ?"
"Ναιιιιι...λέω να το κάνουμε κοριτσάκι, να είναι η φεγγαρούλα ".
"Και πως να την κάνουμε κοριτσάκι ? Πως θα ξεχωρίζει ? "
"Θα τις κάνουμε ματάκια, χαμόγελο για να μας χαμογελά"
"Ωραία, μπορούμε να το κάνουμε αυτό , αλλά πως θα ξεχωρίζει πως είναι κοριτσάκι?"
"Θα την βάψουμε ροζ και θα την ονομάσουμε φεγγαρούλα μαμά..."

Θεέ μου...τι φαντασία !!! Το φεγγάρι στον πίνακα αυτό, θα είναι η φεγγαρούλα..φυσικά , ροζ φεγγαρούλα...πόσο όμορφα και αθώα σκέφτονται τα παιδιά....

Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να περιγράψουν απόλυτα τα χρώματα, αλλά ομολογώ πως αρχίζει και παίρνει μορφή αυτός ο πίνακας..
Η χαρά μας είναι μεγάλη, τόσο μεγάλη που μόνο η χρυσόσκονη δεν λείπει από το όλο σύνολο..Και μόνο φούξια μπορεί να είναι...

Ναι, έχει πάρει πράγματι μορφή ... Είναι η φεγγαρούλα...

Θα περιμένουμε να στεγνώσει η φεγγαρούλα μας, να ξεκουραστεί και το χέρι της μαμάς και αναμένουμε τις επόμενες σκέψεις της Άρτεμις....

Στέγνωσε λοιπόν και οι ιδέες άρχισαν να πέφτουν σαν αστραπή ... χαχαχα...

Θέλουμε να έχει ο πίνακάς μας και μπαλόνια..Πρέπει λοιπόν να τα βάλουμε...Και να ανεβαίνουν ψηλά στον ουρανό..Για να δούμε...

Μάλλον τα καταφέραμε...

"Μαμά, λέω να ζωντανέψουμε τα μπαλόνια. Είδα στο όνειρό μου ένα βράδυ πολλά μπαλόνια να ανεβαίνουν στον ουρανό και να μιλάνε.Μπορούμε να τα κάνουμε αληθινά ?"

Πως να απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις. Πως δεν υπάρχουν μπαλόνια που μιλάνε? Πως τα όνειρα δεν είναι αληθινά, αλλά τα βλέπουμε μόνο οταν κλείνουμε τα μάτια ? Πως κατοικούν μόνο στο μυαλό μας και δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν ?

Στο παιδικό μυαλό όλα είναι αληθινά και εφικτά. Όπως και στην ζωγραφική.

Θα μας πάρει μέρες αυτός ο πίνακας γιατί κάθε μέρα σκεφτόμαστε και κάτι καινούριο να βάλουμε...

Η αγωνία μας κορυφώνεται....

Υπομονή.....

"Μαμά..θα μου άρεσε να κάνουμε κάτι διαφορετικό ... Δεν μου αρέσει πολύ..."
"Τι εννοείς Άρτεμις διαφορετικό ?"
"Να κάνουμε κάπως αλλιώς τα μπαλόνια...τώρα φαίνονται ψεύτικα"

Είχα πει πως στην ζωγραφική μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε με την φαντασία μας..αλλά όταν πεις σ ένα παιδί "μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε", εκείνο το εννοεί, άσχετα αν κάποιες φορές δεν είναι εφικτό.
Τελικά...Αποφασίσαμε να διορθώσουμε το κάτω μέρος του πίνακά μας...Θέλαμε να γίνει κάπως αλλιώς...
Κι όμως...η Άρτεμις είχε δίκιο...τώρα πραγματικά και μένα μου φαίνεται πως τα μπαλόνια κινούνται προς τον ουρανό...

Έτσι, ζωντανέψαμε τα μπαλόνια, ονομάζοντάς τα ένα ένα ξεχωριστά ( κάθε μπαλόνι κι ένας φίλος/η της Άρτεμις) ...

                                                                        
"Είναι τέλειος μαμά..τέλειος...θέλω όμως να βάλουμε και το σχολείο μου...μπορούμε?"

"Μπορούμε Άρτεμις , αλλά δεν θα το ζωγραφίσουμε...θα πάρουμε μια φωτογραφία του και θα την κολλήσουμε"...

Έχουμε ακόμη μερικά πραγματάκια να διορθώσουμε και να συμπληρώσουμε ώστε ο πίνακας να είναι ολοκληρωμένος...